بررسی جرایم سمعی و بصری در حقوق کیفری ایران

پدیده جرم دیرینه ای به بلندای تاریخ بشر دارد، تابحال آنچه که برانسان آشکار گردیده است که جرم از جمله واقعیت های انکار ناپذیر جوامع بشری است، هریک از جرایم براساس نوع تهدیدی که برای جامعه و تمامیت اشخاص دارند دسته بندی می شوند، ازآن جمله می توان به جرایم با استفاده از ابزار صوتی و تصویری نام برد که تهدید کننده آسایش عمومی جامعه می باشد، جرائم مربوط به صوت و تصویر به ویژه در زمینه حقوق اشخاص و اخلاق عمومی، به عنوان یک عمل ناپسند اجتماعی و فرهنگی همیشه به نوعی از معضلات جوامع بوده است در ایران نیز با توجه به دینی بودن جامعه و نظام حاکم اسلامی و صراحت قرآن کریم مبنی بر حفظ عفت و اخلاق عمومی و رعایت حقوق وحریم شخصی افراد جامعه و وجود روایات و تعالیم اخلاقی فراوان در این رابطه، سعی در جرم شناختن این گونه اعمال و پیشگیری از بروز این آسیب اجتماعی شده است. به دلیل اهمیت موضوع قبل و بعد از انقلاب نسبت به این موضوع جرم انگاری شده است. علیرغم اینکه حفظ عفت و اخلاق عمومی در همه زمان ها به ویژه برای جامعه اسلامی حائز اهمیت بوده، ولی به دلایل گوناگون برخی افراد به جای بهره از آثار هنری در جهت رشد وشکوفایی انسانها از طرق مختلف اقدام به تخریب و خدشه¬دار کردن این نهاد مقدس می کنند. مهمترین و عمده ترین ابزاری که مورد استفاده این گونه افراد قرار گرفته آثار سمعی و بصری با محتوای غیراخلاقی و ضد اجتماعی می باشد. در نظام کیفری ایران در قوانینی نظیر قانون مجازات اسلامی مصوب 1375 و اصلاحات مصوب 1/2/1392 و همچنین قانون نحوه مجازات اشخاصی که در امور سمعی و بصری فعالیت غیرمجاز می کنند به این موضوع اشاره شده است. در این نوشتار با استفاده از روش کتابخانه ای به بررسی قوانین موجود در حقوق کیفری ایران و تحلیل مفاهیم و مصادیق این جرایم می پردازیم.